Leerteams

en meer

Over hoe de uil haar dochter in bed stopt

Half tien ’s avonds in Bourgondië. Vakantiebedtijd voor mijn zesjarige dochter. Na het voorlezen lig ik naast haar in de tent om samen de dag nog even door te nemen.
Naast ons staat een Italiaanse familie met een camper. Ik heb een opa en een vader gespot en een jongensachtig meisje van een jaar of negen. Nou ja, gespot, geobserveerd vanuit de wijk van de Uil natuurlijk 😉

Nu de camping wat rustiger is geworden valt het pas op dat de Italianen luidruchtiger zijn dan de Nederlanders, Duitsers en Engelsen op de camping. ‘Hebben ze ruzie?’: vraagt mijn dochter na de zoveelste tirade van de vader en het antwoord van het kind. Het klinkt inderdaad alsof ze, afwisselend, in de wijk van de havik en de steenbok een partijtje aan het aanvallen en verdedigen zijn. Ondertussen probeer ik, in de wijk van de Uil, mee te luisteren in de hoop dat ik wat woordjes herken om zo te kunnen vertellen of dit ruzie is of niet.

Zelf had ik als kind een hekel aan ruzie. Voor de scheiding van mijn ouders lag ik regelmatig in bed te doen alsof ik de ruzies beneden niet hoorde. Later woonde ik met mijn moeder in een bovenwoning en de onderburen hadden een nogal wisselvallige en luidruchtige relatie en zaten regelmatig samen in de wijk van de Havik en de Steenbok. Als een spons nam ik op wat ik hoorde. Het schreeuwen gaf mij een gevoel van onveiligheid. Zou mijn dochter dit ook hebben?

In de tent besluit ik over te stappen naar de wijk van Leeuw. Ik leg mijn dochter uit dat Italianen vaak heel hard en fel praten en dat het dan net lijkt alsof ze ruzie hebben. Maar al mijn goede bedoelingen ten spijt, mijn dochter is ondertussen al rustig in slaap gevallen.

Een les voor mij, niet gaan invullen en dit willen uitdragen aan de walkant van de wijk van de Leeuw maar juist aan pleinkant blijven zitten door vragen te stellen: ‘wat denk jij wat er aan de hand is? Wie zou er boos zijn? Wat zou die gedaan hebben? Hoe zou jij kunnen reageren als opa zo hard praat?’

Of, in dit geval nog beter, gewoon in de wijk van de Uil blijven zitten en toekijken hoe mijn dochter in slaap valt zonder last te hebben van de luidruchtige buren.

Dit blog is eerder geplaatst op de blogsite van De Ronde Stad. Voor meer info kijk op www.derondestad.nl

Leave comment

Your email address will not be published. Required fields are marked with *.